„Więcej” nie zawsze znaczy „lepiej” – zwłaszcza w ubezpieczeniach. Nadubezpieczenie to sytuacja, w której suma ubezpieczenia – czyli kwota określona w polisie jako maksymalne zobowiązanie ubezpieczyciela – przewyższa rzeczywistą wartość ubezpieczonego mienia (np. samochodu, mieszkania, maszyn czy towarów). Zjawisko to jest powszechnie spotykane zarówno w ubezpieczeniach komunikacyjnych, jak i majątkowych, a jego skutki finansowe dla ubezpieczającego są wyłącznie negatywne.

Słowo "koasekuracja" wywodzi się z łaciny, gdzie słowo co- (lub con-) oznacza "razem", "wspólnie", a assecurare pochodzi od securus, czyli "bezpieczny" lub "pewny". Assecurare oznaczało pierwotnie "udzielić gwarancji" lub "zapewnić bezpieczeństwo". Z połączenia tych dwóch członów powstało pojęcie co-assecuratio, które dosłownie oznacza wspólne zapewnienie bezpieczeństwa lub wspólną ochronę.

Słowo "gwarant" ma swoje źródło w języku francuskim. Pochodzi od francuskiego słowa "garant," które z kolei wywodzi się z łacińskiego "warrantare," co oznacza "zabezpieczać" lub "dawać gwarancję."

To słowo jest związane z pojęciem dawania zapewnienia lub zabezpieczenia w kontekście prawnym lub umownym. Słowo "gwarant" zostało zaadaptowane w językach innych krajów, w tym w języku polskim, aby opisywać osobę lub instytucję, która daje gwarancję lub zabezpieczenie na rzecz innych w różnych umowach lub transakcjach.

Górna granica odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, czyli maksymalna wysokość odszkodowania, które może wypłacić ubezpieczyciel. Towarzystwo nie pokrywa szkód, których wartość przekracza sumę ubezpieczenia.

Roszczenie zwrotne towarzystwa ubezpieczeniowego. Uprawnienie zakładu ubezpieczeń do żądania od sprawcy szkody zwrotu całości lub części kosztów wypłaconego przez ubezpieczyciela odszkodowania. Wyróżniamy dwa rodzaju regresu ubezpieczeniowego: typowy (właściwy) – sprawca szkody to osoba trzecia lub nietypowy (niewłaściwy) – sprawca szkody to sam ubezpieczający.