Artykuły

To możliwość wystąpienia nieoczekiwanych zdarzeń wywołanych działaniem naturalnych sił przyrody np. trzęsienia ziemi, wybuch wulkanu, cyklon, tajfun, powódź, gwałtowny przypływ morski, pożar o rozmiarach katastrofalnych, huragan, awaria nuklearna i jej skutki itp. Ryzyko katastroficznie charakteryzuje się m.in. następującymi cechami: jego następstwem może być wiele indywidualnych szkód, szkody te dotykają jednocześnie wiele jednostek, katastrofy wywołują straty w ubezpieczonym majątku na znaczne wartości.

Obejmuje ryzyko polityczne, ryzyko katastroficzne oraz ryzyko przewlekłej zwłoki w wypełnianiu zobowiązań płatniczych przez państwo lub dłużnika publicznego lub innego dłużnika, za którego poręczyło państwo lub dłużnik publiczny. Ryzyka niehandlowe to najprościej mówiąc ryzyka, które nie mają swojego źródła w procesach i siłach rynkowych.

Pojęcie związane z ubezpieczeniem należności kontraktowych, kredytu kupieckiego. Do ryzyka handlowego zalicza się m.in. prawnie stwierdzoną niewypłacalność dłużnika, zwłokę w wypełnianiu przez niego zobowiązań płatniczych bądź też jednostronne zerwanie przez dłużnika kontraktu objętego ubezpieczeniem lub odmowę przyjęcia towarów lub usług bez żadnego do tego tytułu.

To możliwość poniesienia straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań, jakie mogą wyniknąć z zawartych umów ubezpieczenia (gwarancji ubezpieczenia) w związku z niewłaściwymi założeniami dotyczącymi wyceny składek i tworzenia rezerw techniczno- ubezpieczeniowych.

Pojęciem ruchomości domowych są określane m.in.: sprzęt RTV i AGD, meble, odzież, sprzęt komputerowy i fotograficzny, sprzęt sportowy, gotówka, anteny satelitarne.

Pełni rolę pośrednika pomiędzy poszkodowanym, a zagranicznym zakładem ubezpieczeń. Polskie towarzystwa ubezpieczeniowe zostały zobligowane do ustanowienia tzw. reprezentanta ds. roszczeń w każdym państwie członkowskim w Unii Europejskiej.

Świadczenie przysługujące ubezpieczonemu w ramach umowy zawartej z zakładem ubezpieczeń. Towarzystwo zobowiązuje się do wypłaty określonej kwoty w stałych odstępach czasu (np. co miesiąc) przez ustanowiony z góry okres lub dożywotnio na rzecz ubezpieczonego.

Regres brzmi jak termin z sali sądowej i słusznie. Etymologicznie pochodzi od łac. regressus („odejście, powrót wstecz”), rozpowszechnionego przez fr. regrès.  W ubezpieczeniach ten „powrót” ma bardzo konkretne znaczenie: pieniądze, które trafiły do poszkodowanego, wracają, tyle że już nie do niego, tylko do ubezpieczyciela, który następnie dochodzi roszczenia od faktycznie odpowiedzialnego sprawcy.

Reasekuracja to pojęcie, którego sens da się odczytać już z samej konstrukcji słowa: „ponowne” zabezpieczenie. W tle mamy zarówno logikę prefiksu re- („jeszcze raz”), jak i rdzeń kojarzony z łacińskim securus – „bez troski”, „bezpieczny”. Ta etymologiczna intuicja dobrze oddaje istotę samego zjawiska: ochrona nie kończy się na pierwszej linii, lecz może zostać wzmocniona kolejną warstwą. W świecie współczesnych ryzyk taka warstwowość nie jest luksusem, ale koniecznością. 

W powszechnym wyobrażeniu prowizja to po prostu „procent dla pośrednika”. Innymi słowy to niewidoczny składnik ceny ubezpieczenia, ukryty w składce, finansowany przez klienta, rozliczany przez ubezpieczyciela, stanowiący główne źródło przychodu brokera lub agenta. To miejsce, w którym spotykają się trzy perspektywy: klienta, pośrednika i zakładu ubezpieczeń.